“හරි හරි නංගි. දැන් අඬන් නැතුව ඉන්නකෝ.” අපේ
නංගි ඇඬුවත් ගණන නොගන්න මට මේ කෙල්ලගෙ කඳුළු දැකල කොහේදෝ නැති දුකක් අව.
“මචං මෙයාව එලියට එක්ක යන්. පැතුම ළඟ ඉන්න බාප්පෙක්
එහෙම දැක්කොත් මාර අවුල.” කෙල්ල මගෙ අතේ එල්ලිලා වැලහින්න වගේ අඬනව. හොස්පිට්ල් එක
ඉස්සරහ තියෙන බංකුවකට යනකල්ම එහෙමයි. මටයි වෙනුරටයි යන එන මං නැති වෙලා හිටියේ. මේ වගේ
වෙලාවක කලබල වෙලා බෑ. හොඳ සිහි බුද්ධියෙන් වැඩ කරන්න ඕනෙ.
