නමුදු හොඳ හැටි දනිමි මේ භවයේ නොවන බැව් ඒ දිනේ

තටු සිඳී ගිය කිරිලියක ලෙස ඇයිද මා මෙහි උපන්නේ

කඳුලු වැල් නිති දෙනෙත් පාමුල ඇයිද සරදම් කරන්නේ

තවම සවිමත් මදිද මා සිත ඇයිද තව දුක් දෙවන්නේ

කටුක මූසල අන්ධකාරය ඇයිද මා හැර නොයන්නේ

සිතින් දකිනා හීන අපමණ සොම්නසක්මයි ගෙනෙන්නේ

යළිඳු ආ විට පියවි ලොව වෙත දොම්නසක්මයි දැනෙන්නේ

සතුට හිමි මට නිමේශයකට පමණක්මදැයි නොදන්නේ

භව කතර මග කවදාද මං තෘප්තිමත් බව ලබන්නේ

තබන එක් පියවරක් පාසා චකිතයෙන් හද ගැහෙන්නේ

මතක ඇති කාලේ පටන් එහි කිසිඳු වෙනසක් නොම වුනේ

දස දහස් ගණනින් ලැබූ ගැරහුම් ඇතේ මගෙ දෙසවනේ

එහෙත් කරනට කිසිත් නැත මේ පව් ගෙවෙන තුරු දෙවියනේ

උපන් දා සිට අභියෝගමයි අපි හැමෝටම ලැබෙන්නේ

ලබන ඔබ ජය බොහෝ විට මට පරාජයමයි හිමි වුණේ

මගේ හිතුවක්කාර සිත මල පැරදුමෙන් නැත නැවතුනේ

දැවී අළු වී සුන්ව ගිය මුත් අළු මතින් යළි පිබිදුනේ

පුංචි පැතුමක් සිත් කොනක මම තබාගත්තෙමි මෙලෙසිනේ

යම් දිනෙක ඔබ මෙන්ම දකිනට මගේ දෙනෙතින් විඳිමිනේ

අල්ප මාත්‍ර වු බලාපොරොත්තුව පවා මට අහිමි වු දිනේ

පසක් විය ඒ පැතුම් මල හින්දාය එතුවක් නොමැරුනේ

අපමණක් දුක් සිතින් වින්දෙමි විඳවනෙමි මෙතුවක් දිනේ

සිරව සිටියා ඇතිය මට මේ සිපිරි ගෙයි මහ දුක් ගෙනේ

අවැසි වෙමි නිදහස විඳින්නට ඔබ වගේ මතු යම් දිනේ

නමුදු හොඳ හැටි දනිමි මේ භවයේ නොවන බැව් ඒ දිනේ