මගෙ පළවෙනි හොර අත්සන........

ගොඩක් දවසකින් මොනවත් කුරුටුගාන්න බැරි වුනානේ. ඔන්න ඉතින් අද මට පරණ සිද්දියක් මතක් වුණා. මේකත් අර අයියෝ මගෙ පේපර් එක (බැලුවෙ නැත්තම් බලන්නකෝ) වගේ මගෙ මැටි වැඩක් තමයි. 

හත වසරෙදි අපේ පන්ති බාර හිටියෙ හරිම සිරියාවන්ත හොඳම හොඳ ටීචර් කෙනෙක්. මං ගොඩක්ම කැමති චරිතයක්. මාසයක් දෙකක් උගන්නල ටීචට ගෙදර නවතින්න වුණා ටික කාලෙකට.ටික කාලෙකට කීවට ඉතින් අයෙ එයා ඒ අවුරුද්දේ නම් ඉස්කෝලෙ ආවේම නෑ.

පස්සෙ ඒ ටීච වෙනුවට ආව තව කෙනෙක්. ඒ ටීච නම් ටිකක් විතර වසයි. එයා පිරිසිදු කිරීම් ගැන ඕනෙවටත් වඩා උනන්දුයි. වඩිපුරම හිටියෙත් පන්තියෙන් පිට. ඉගැන්නුවෙ ගණන්.

අපිට තිබුන ඒ කාලෙ ප්‍රායෝගික තාක්ෂණ කුසලතා කියල විෂයක්.(දන්නා භාෂාවෙන් කියනවා නම් PTS) අර අර කෑම ජාති බීම ජාති මැහුම් ගෙතුම් වැඩ එහෙම උගන්නන්නෙ. ඔය පීරියඩ් දෙකට අපි මාර ආසයි. පොඩි පරහකට තියෙන්නෙ ප්‍රැක්ටිකල් රිපෝට් එක හදන එක තමා. ඕක ලියන්න ගියාම තරු පේනවා. මොකද ඒක ඒක පාටින් පාට කරලා චිත්‍ර ඇඳලා නීට් ඒකට උපරිම ලස්සනට රිපෝට් එක ලියන්න ඕනේ.

දවසක් උදේම අපේ අලුත් ගණන් ටීච බෝඩ් එකේ හදන්න ගානක් දාල පන්තියෙන් පිටට ගියා. මං හිටියෙ ඉස්සරහම පේලියේ ගුරු මේසෙ ළඟමයි. මාත් ඉතින් දඩි බිඩි ගාල බෝඩ් එකේ තිබුන ගානත් හදල ගණන් පොත පෙරලලා පැත්තකින් තියල කලින් දවසෙ ඉවර කරගන්න බැරි වුන  PTS රිපෝට් එකක් ලියන්න පටන් ගත්ත. ටීචත් පන්තියේ නෑනේ. මගෙ යාළුවො ටිකත් කලේ ඔය වැඩේම තමා. 

දන්නෙම නැතුව ටීච පන්තියට ඇවිත්. ඩෙස් එකේ ඔලුව ඔබාගෙන රිපෝට් එකේ ගිලිලා හිටි මට ඕක ගානක් වුනේ නෑ. පන්තියෙ අනිත් ළමයිටත් ගානක් නෑ. ටීච ඇවිත් මගෙ ඩෙස් එක ළඟ ඉනට අත් දෙකත් තියාගෙන හිටගෙන බලාගෙන ඉන්නවා. හොඳටෝම තරහ ගිහින්.(ගිහින් නෑ ඇවිත් හොඳේ.) යන්තමට ඔලුව උස්සද්දී මට ටීචගේ නිල් පාට සාරි පොට පේනවා. මලලසේකරයි. 

“මොකද කරන්නෙ නැගිටිනවා ගාන හැදුවද?” 

“ඔ. ඔව් මැඩම්” පටල පටල කියල මං ගණන් පොත මිස්ගෙ අතට දුන්න.  ගාන හදල තිබුන හන්ද ටීච මොනවත් කීවේ නම් නෑ. හැබැයි මගෙ පොත අතට අරගෙන මොනවදෝ ලිවුව. මාත් ඔහේ හිටිය ගානෙ හරි වැරදි බලනවා කියල හිතාගෙන. ඒ වුනාට ටීච ආයෙමත් පොත මේසෙ උඩ තිබ්බම තමයි මට හීං දාඩිය දැම්මෙ. 

ටීච මගෙ පොතේ පිටුවක් පිරෙන්න නෝට් එකක් දාල තිබුන. ඒ මදිවට ඊළඟ දවසෙ ඉස්කෝලෙ යද්දී ඒක අම්මට හරි තාත්තට හරි කියල අත්සන් කරවන් එන්නත් කීව. ඒකෙ ලියල තිබුන විදියට මං බොහොම නරක ළමයෙක්ලු. උගන්නන වෙලාවේ වෙන වෙන වැඩ කරනවලු. දෙමවුපියන්ගේ පුර්ණ අවධානය යොදවන්නලු. (ඒ පොත දැන් මා ළඟ නෑ. ගෙදර ගියාම හොයල බලල ඔයාලටත් පෙන්නන්නම්කො) ඉඳලා ඉඳලා කරන්න ගත්ත පුංචි හොර වැඩෙත් මාට්ටු.

දැන් ඉතින් සෑහෙන ප්‍රශ්නයක්නේ. මං කළේ ඉන්ටවල් එක දක්වාම නොනවත්වා ඇඬීම විතරයි. මගෙ වෙලාවට ඒ වෙනකල්ම තිබුනෙ අර අවුරුද්දකට ට්‍රේනින් එන මිස්ලගේ පීරියඩ්ස්. 

“දැන් ගෙදර ගියාම අම්ම පොත් ටික බලද්දී මේක අහු වෙයි. මට හොඳටම බනී. එයාට දුක හිතෙයි මං මෙච්චර කැත නෝට් එකක් තියෙද්දී මගෙ පොතේ. දැන් මොකද කරන්නෙ? බොරුවක් කීවොත් අම්මට මේක පෙන්නන් නැතුව මේකට අත්සන් කරවන්නේ කොහොමද? තාත්තට නම් කොහොමටවත් කියන්න බෑ බෑ බෑමයි.”

ඔය වගේ දේවල් තමයි මගෙ ඔලුව ඇතුලේ දිගටම වැඩ කළේ. එදා දවසට කිසිම වැඩක් කලෙත් නෑ. ඉස්කෝලෙ ඇරිලා වෑන් එකට නැග්ගෙ මරන්න ගෙනියන හරකෙක් ගානට. කොහොම කොහොම හරි ගෙදරත් ආව.

වෙනසක් පෙන්නන් නැතුව වෙනද වගේම ඉන්න පුළුවන් තරම් ට්‍රයි කළා. මගෙ මොකද්දෝ වාසනාවකට එදා අම්ම මගෙ පොත් බැලුවේ නෑ. සිය වතාවක් විතර හිතලා හිතලා මං අවසාන තීරනෙකට ආව. හිතට එකඟ නැති වැඩක් කරන්න හිතුව. කොටින්ම කීවොත් එල්ලුම් ගස් යන වැඩක්.

මේ වැඩේටත් මගෙ අයියගෙ අභාෂය මුළුමනින්ම වගේ තියෙනවා. මොකද එයාගෙන් තමයි මං හොර අත්සන් ගහන හැටි පුරුදු වුනේ. හැබැයි ඒ වෙලාවේ එයා හිටියෙ නෑ ළඟක.

පස් හය වතාවක් අම්මගේ පුරුදු වුනාම මගෙ හිතට හරි යන විදියට අම්මගෙ අත්සන ගහන්න පුළුවන් වුණා. ඒත් ඉතින් හිතට පොඩ්ඩක්වත් හරි නෑ. එක වැරද්දක් වහගන්න තව වැරද්දක් කළා. 

ඉස්කෝලෙ ගිහින් ටීචටත් පෙන්නුව,හැබැයි ඉතින් මාව වෙවුලුවේ නැති ටික විතරයි. ටීචටත් කොසිම වෙනසක් දැනුනේ නෑ. එයත් රැවටුනා. ඒ වැඩේ ඒ විදියට කෙලවර වුණා. කොච්චර හොර ළමයෙක්ද නේද?

ඒ වුනාට මගෙ හිත නම් මට නොසෑහෙන්න වද දුන්න.

“උඹ හොර වැඩක් කළා. ඒක වැරදී. තමන් වරදක් කළා නම් ඒකට දඩුවම් විඳින්නත් පුළුවන් වෙන්න ඕනේ.” හිත මට බැන්න.

අන්තිමේදී එදා හවස ගෙදර ඇවිත් මම හොර ගල් අහුලා අහුලා උන්න. කිසිම වැඩක් කරන්න හිතෙන් නෑ. අඩු තරමේ කන්න වත් පිරියක් නෑ.

“අම්මේ.....”

ඔහොම පටන්ගත්ත කතන්දරේ මුල සිට අග දක්වා අකුරක් නෑර ඉකි ගහ ගහ  අඩ අඩ කීව. අපේ අම්ම නේද හ්ම් කීවෙ නෑ. අහගෙන හිටිය.

“දැන් ඔය‍ා තේරෙනවද හිතා මතා වරදක් කළාම කොච්චර විඳවන්න වෙනවද කියල? ඔයා කරලා තියෙන්නෙ ගොඩක්ම නරක වැඩක්. ඔයාට තිබුනනේ මට කියන්න.....” මාව ඔඩොක්කුවෙ තියාගෙන ගොඩා.....ක් ආදරෙන් අම්ම මට ලොකු..... පැහැදිලි කිරීමක් කළා.  ඒ ආදරේ ළඟ කවදාවත් හිතා මතා වරදක් කරන්න හිතෙන් නෑ.

මිනිස්සු අතින්නෙ වැරදි වෙන්නෙ? ඒක වලක්වන්න බෑනේ.එදා මට ඒක හොඳටම තේරුම ගත්ත. ඔයාලටත් ඕනේ තරම් මේ වගේ අත්දැකීම් ඇතිනේ. එක බොරුවක් වහන්න බොරු සීයක් කීවත් මදි. ඊටත් වඩා දැනෙන මානසිකව ඒක දැනෙන විදිය එදා මගෙ පුංචි හිතට දරාගන්න බැරි වුණා. 

මං පලවෙනි වතාවට හොර අත්සනක් ඔය වගේ දේකට යොදා ගත්තෙ එදා තමයි. දැන් නම් මතක් වෙනකොටත් හිනා යනවා.

ඉතිං යාලු අද කතාව තමයි මේ. මේක මේ බොහොම පොඩි දෙයක් අද නම් මට. ඒත් ඉතිං එදා ඒක දැනුන විදියට කවමදාවත් අමතක නම් වෙන් නෑ.