අයියෝ, මගෙ පේපර් එක........

“චූටි හාමිනේ. කොහොමද අද පේපර් එක?” ඉස්කෝලේ වාර විභාග ප්‍රශ්න පත්තර වලට උත්තර ලියල ඇවිත් ගෙට ගොඩ වෙද්දීම ගෙදර ප්‍රශ්න පත්තරේ තමයි. ඔන්න අපේ අම්ම අහනවා. 

“අද නම් මරු අම්මේ පාඩම් කරපු සේරම ආව. හෙන ලේසියි. කිරි කජු.” මගේ මුණ මලක් වගේ. ෆයිල් ඒක මෙසේ උඩට විසි කරන ගමන් මං කිවුවා. මුළු පේපර් එකම අම්මගේ කනේ තිබ්බ. හරියට එයා ලිවුවා වගේ මගේ විස්තරේ ඇහුවම එයාට උත්තර දුන්නැකි. මං ඉතින් එහෙමම තමයි. ඔයාල දන් නෑ. මං මොට්ටසොරි යන කාලේ මං කවි පාඩම් කරන්නේ අම්ම පාඩම් කලොත් විතරලු. ඒ හන්ද එයාටත් මං පාඩම් කරන ඒවා හොඳට මතකයිලු. 

මට ඉන්නවා ලොකුම ලොකු අයිය කෙනෙක්. ලොකුයි කියන්නෙ උස මහත නෙමේ හොඳේ. එයා මං එක්ක වැඩිය කතා කරන්න කැමතිත් නෑ. මං කියෝනව වැඩීලු. ගමේ ඉස්කෝලේ යනකොට එයා එක්ක මාව බයිසිකලේ ඉස්කෝලේ යවනවා අපේ අම්ම. මං ඒවා මේව අහනකොට මාව බය කරනවා බයිසිකලෙන් වට්ටලා මග දාල යනවා කියල. ඒ හන්දම මං අකමැතිම දේවල් වලින් එකක් තමයි එයා එක්ක ඉස්කෝලේ යන එක. ඒක ඉතින් එයාගේ වරදක් නෙමෙයි. අපි දෙන්නගේ වයස් පරතරයේ වරදක්. මොකද එයා මට වඩා අවුරුදු ගොඩක් වැඩිමල්. එයා හන්ද මට පොඩි පොඩි වාසිත් තියෙනවා. එයා යාලු වෙලා හිටිය අපේ ඉස්කෝලේ ලස්සන අක්කෙක් එක්ක. මට ටොපි මුරුක්කු පැකට් එහෙම අරන් දෙනවා. අපේ අයියටත් බොහොම සිත්කළු පෙනුමක් තිබුන.

මං පුරුද්දක් වශයෙන් දවසට එක පාරක් හරි අයිය එක්ක වලියක් දා ගන්නවාමයි. නැත්තම් ඉතින් මට නින්ද යන්නෙත් නෑ. එයාට නින්ද යන්නෙත් නෑ. අයියල නංගිලා ඉන්න කට්ටිය ඉතින් අත්දැකීමෙන් දන්නවා ඇතිනෙ. මං අයෙ අමුතුවෙන් කියන්න ඕනෙයැ. මං ඉතින් දොඩම ගෙඩි දෙකක් තරම්වත් උස නෑ පණ්ඩිතකමට එයා එක්ක හැප්පෙන්න ගියාට.

ඒවා ඉතින් පුරුදු පරිදි වුනා. රෑ වෙලා ඊලග දවසේ ගෙනියන්න ෆයිල් එක ලැස්ති කරන්න හිතාගෙන මං මෙසේ ලඟට ගියා.

“අම්මේ, අම්මේ, අනේ” මං හයියෙන් කෑ ගැහුවා. හයියෙන් ඇඬුව. අම්ම බය වෙලා මාව මොකෙක් හරි සතෙක්වත් කාලද කියල දුවගෙන ආව. මං ෆයිල් එක අම්ම අතට දුන්න. අම්මත් සෑහෙන බය වුනා. දැන් ඉතින් මොකද කරන්නේ?

“පුතේ මාර වැඩේනේ, නංගි අද ලියපු සමාජ අධ්‍යයනය පේපර් එක එයාට බාර දෙන්න අමතක වෙලානේ. මක කරන්නද මන්ද. කෙල්ල හෝ ගාල අඬනවා.”

අයිය මා ලඟට ඇවිත් මාව ඔඩොක්කෙන් ඉන්දවගත්ත. මං තව හයියෙන් ඇඬුව. ඉකි ගගහ බෙල්ල බදාගෙන ලෝකේ පෙරලිලා වගේ ඇඬුව.

“අපරාදේ අයියේ, ඒකට මට ලකුණු 90ක් විතර ගන්න තිබ්බ. ඉහි ඉහි.... මේ පාර දෙවනියාවත් වෙන්න බැරි වෙයි. ඉහි ඉහි....” හුස්ම අල්ලන්නෙත් නැතුව මං කියෝනව. අපේ අයිය හිනා වුනා. පේපර් එක අරන් බැලුව.

“අයියෝ ඔයා අඬන්න එපා චූටි. බලනවකො මං ඉස්සර හැමදාම පන්තියේ අගින් දෙකනේ.” අන්න බේත. එයාට වඩා මං දක්ෂයි කීව ගමන් මං උඩ යනවා. එතකොට ඇඬිලි සේරම ඉවරයි.   

“අම්මේ මෙකි අඬන්නේ බයට නෙමෙයි. පන්තියේ පළවෙනිය වෙන්න බැරි වෙයි කියල. මං කියන්නම් ඕක යවන්නෙපා. දන්නැති විදියට ඉන්න කියමු. ඕක ආපහු දෙන්න ගියොත් හෙන ලෙඩක්.” අයිය කීවේ එහෙම. අම්ම නම් තරයේම විරුද්ධ වුනා. එහෙම හොඳ නෑ කීව. ඒත් අන්තිමේදී අයිය මට පුර්ණ උපදෙස් මාලාවක් දුන්න. 

“ඔයා පේපර් එක බාර දුන්න ඉන් එහා මුකුත් නෑ. ඇහුවොත් ඔයා දැන් නෑ. හරිද?” අපේ අයිය මාව පුහුණු කළා. මාත් ඉතින් එයාගෙම නංගිනේ. කීව විදියටම කළා. හැබැයි මිස් මගෙන් එ ගැන වචනයක්වත් ඇහුවෙ නෑ. මට හරි පූදුමයි. සමාජ අධ්‍යයනය ලකුණු ලිස්ට් එකත් පන්තියට ආව. මට හීන් දාඩිය දැම්ම. ෂේප් එකේ බැලුව. මගේ නම ඉස්සරහින් ලකුණු 88ක් බැබලි බැබලි තියෙනවා. මාව නිකං කරකෝල අතෑරිය වගේ. හැබැයි කාගේවත් පේපර් අතට හම්බුනේ නෑ. ගෙදර ඇවිත් විස්තරේ කීව. එදා අයිය මට කීව.

“චූටි, අපි කලේ හොඳ වැඩක් නෙවේ. ඔයාගේ ටීච පේපර් ඒක නැතුවම හරියට අසරණ වෙන්න ඇති. හැබැයි මේක ගිහින් දුන්න නම් ඔයාට නරක නාමයක් ගෑවෙනවා. හොරෙන් ගෙදර ගෙනත් හදල ගෙදර අයට අහු වෙලා ගෙනත් දුන්න කියල. මං හිතුවේ ඔයාගේ නම ඉස්සරහ ලකුණු නැති වෙයි කියල. බලන ගියාම ටීචත් හොර වැඩක්නේ කරලා තියෙන්නේ? එයා පේපර් ගණන් කරලත් නෑ. අඩු තරමින් පස්සේ හරි ඔයාගෙන් අහන්න තිබුනනේ. එ කියන්නෙ ටීචට ටීචාව සුවර් නෑ.එයා හිතන්න ඇති එයා අතින් නැති වුනා කියල. ඔයා බොරු කරන ළමෙක් නෙවේ. මං දන්නවනේ. එකයි මෙහෙම කලේ හරිද? මීට පස්සේ සිහි කල්පනාවෙන් වැඩ කරනවා. ආයෙ මෙහෙම ඒවා මට නම් කියන්නෙපා.” මගේ කණත් මිරිකලා අයිය කීව.

“තව දෙයක් ඔයාට හම්බුන ලකුණු බොරු නෙවේ. ඔයා හොඳට ලියල තියෙනවා.”

මිස් ගොඩක් හොඳයි. ළමයින්ට ආදරෙයි. මිස්ට මං ගැන විස්වාසයක් තිබුන. එකයි එයා අහුවෙවත් නැත්තේ. ඒත් මං බොරුවක් කලානේ. මං ඒ ගැන අදටත් පසුතැවෙනවා. පේපර් එක දීල එදා බැනුම් ඇහුව නම් එකක්.

මිස් ආසයි මං සින්දු කියනවා අහන්න. මට මතකයි 

මගේ දරු පැටවූ අහසට දෑත දිගු කරන්.....

මේ සින්දුවට හරි ආසයි මිස්. සතියකට පාරක්වත් එයා මට කියනවා සින්දුවක් කියන්න කියල පන්තියේ. 

ඕකයි කතාව. අනේ මේක නම් මං හදපු කතාවක් නෙවෙයි හොඳේ. මම කියන්නෙ මධූ ම තමයි. මං 7 වසරේ අන්තිම වාර විභාගෙදි තමයි මට මෙහෙම වුනේ. හොඳ සිහි කල්පනාවෙන් වැඩ කරන්න ඕනෙ.